බෙර හඩ | Bera Hada

වවුල් බැද්දේ මහ දිවුල ළඟ ගල් තලාව මත දල්වන ලද විලක්කු කීපයක් ගජරාමෙට ඇවිළෙමින් තිබිණ. ඒවායේ එළියෙන් බබළන අංග සම්පූර්ණ මල් තටුවකි. අඩුවකට තිවුණේ කුකුලෙක් විතරය. කුකුල් බිල්ලේ අඩුව පුරවන්න සූදානම් කළ මිනිස් බිල්ලක් එතන තිබිණ. ගල් පොත්ත මත්තේ දිගා කළ ගැහැනු දරුවෙකුගේ අතපය ගැට ගසා තිබිණ. මේ සියල්ලට ඉහළින් හිටගෙන දහඩියෙන් තෙමීගිය නිරුවත් උඩු කයින්ද, ඉනට ඇඳි සුදු සරමින්ද යුත් මැදිවියේ පිරිමියෙක්ය. හේ ආවේශයෙන් වාගේ ඉන දවටා ගත් බෙරයකට තළමින්, යාතිකා කියා මොරදෙන්නේය. ඔහුගේ ගෝලයායි සිතිය හැකි තවත් එකෙක් දුම්මල ගහමින්, විලක්කු නොනිවා තබා ගනිමින් ආවතේව කරයි.

              ’’ඕං ඔඩ්ඩි රීරි මහසෝන් වරං.. ඒස්වා නමාය..

                ඕ ගල ගුගුරුවා හෙණ වගුරා වඩින් නමාය..

                යකදුරා බෙරයට දෙවෙනි නොවේ. ගොරෝසු කටහඬින්

පළාතම දෙදෙරවා යන සද්දෙකින් මන්ත්‍ර ජප කරන්නේය. බෙර හඬට, ඒ ගිගිරුමට එකතුව හදවතට දැනෙන භීතිය උත්සන්න කරවමින් අවට පරිසරයේ ද යමක් සිදුවෙමින් පැවතිණ. වැහි වලාවක ලකුණක් නොවූ අහසේ කොහේදෝ තැනකින් අකුණක් කෙටුවේය. තැන නිශ්චිත නැතත් අකුණු පහරේ දීප්තිමත් එළියෙන් සැඟව සිද්ධිය බලා උන් තිදෙනාගේ ඇස් ගිනිකන වැටිණ.